Als ik op de button klik die mij inzicht verschaft in waar mijn boodschappen zich ophouden, regent het pardoes hartjes over mijn beeldscherm. Mijn eerste reactie is een glimlach, want het ziet er gewoon grappig uit. Dat is natuurlijk wat de ´hoe houden we onze klanten blij en slaan we een slaatje uit een hype´-marketeers voor ogen hebben en daar trap ik dus mooi niet in! Mijn glimlach verandert dan ook naar een rechte streep plus dikke frons tussen mijn wenkbrauwen. Ik vind het rete-irritant dat zo’n feest-/herdenk-/of-wat-het-dan-ook-moge-zijn-dag op alle mogelijke manieren uitgebuit wordt. Je kunt geen winkel in of een gigantisch rood kloppend hart bonst je in de deuropening tegemoet. Zelfs mijn telecom-bedrijf heeft een leuke actie bedacht; 24 uur onbeperkt dataverkeer! Nou, jippie! Daar word ik nog eens blij van. Ik wil dat allemaal niet; ik wil alleen maar weten hoe laat mijn boodschappen komen zodat ik nog even gezellig een kop thee kan drinken bij de buurvrouw.
Na de thee ben ik mijn irritatie volledig kwijt en denk ik met weemoed terug aan mijn eerste Valentijnsdag met actie. Het moet begin jaren ’90 zijn geweest, toen het nog heel gebruikelijk was dat je als zestienjarige op dansles ging. Voordat het zover was, hadden mijn vriendinnen en ik al flink wat actie moeten ondernemen en onze overtuigingskracht tot het maximale opgerekt. Want net zoals nu tijdens een speeddate voor singles de aanmeldingslijst voor vrouwen het eerst vol is, was destijds een tekort aan puberende jongens op de dansvloer een schrijnend gegeven. Uiteindelijk lukte het ons ieder om ons samen met een jongen in te schrijven en was ons plekje op vrijdagavond gegarandeerd. Geen idee meer hoe en door wiens tussenkomst, maar al snel had ik een vaste danspartner te pakken. We zwierden vol overgave door de zaal en onze ritmes matchten aardig. Mijn tenen bleven heel, botsingen bleven uit en buiten het feit dat meneer niet kon begrijpen dat atletiek niet hetzelfde was als turnen, was ik heel tevreden.
Tot hij me mee uitvroeg! Oh help, wat nu? Dat vond ik dus doodeng, wilde ik niet – ‘I just was not into him’- maar ik was te bescheten om eerlijk te zijn. Dus werden het smoesjes als geen tijd, druk met sporten, veel huiswerk, bla bla bla. Hij leek de hint te begrijpen en kwam er niet meer op terug. Tot, jawel, je voelt ‘m aankomen, Valentijnsdag. Bij thuiskomst uit school lag er een prachtige envelop op de keukentafel. Met mijn naam erop. Ik werd warm en voelde me in de zevende hemel. Er waren namelijk wel wat ‘high school crushes’ van wie ik innig hoopte post te ontvangen. Uren kon ik zwijmelend in de klas of uit het raam voor me uit zitten staren, terwijl allerlei romantische scenario’s zich voor mijn geestesoog ontvouwden. Vol spanning vroeg ik me af van wie deze kaart zou zijn. Zou het …. of toch…..?
De teleurstelling droop recht mijn schoenen in toen ik de kaart uit de envelop haalde en ‘m openvouwde. De boodschap staat nog altijd op mijn netvlies gegrift:
Lieve Mirjam,
Wil je dan bij deze gelegenheid met me uit?
xxx …..
Ik ging door de grond. ‘No, is being my answer!!!!’ (vrij naar mijn favoriete scène uit Love Actually, meesterlijke film, maar daar heb ik het al vaker over gehad) wilde ik uitroepen, en waarschijnlijk heb ik dat ook gedaan in die grote lege woonkamer in mijn ouderlijk huis. Vertwijfeld en naarstig mijn brein afspeurend naar een geweldige maar voor hem niet-pijnlijke oplossing, kroop ik in een hoekje van de bank. Ik zat daar al een tijdje gekweld te wezen, toen mijn zusje en buurmeisje (destijds twee akelige grieten van dertien en veertien, nu natuurlijk fantastische vrouwen) giebelend binnenkwamen. Of ik toevallig post had gekregen….
Mijn woede was immens, maar de opluchting die erop volgde minstens zo groot. Met mij en Valentijnsdag kwam het helaas niet meer helemaal goed. Tot ik gisteren het mooiste, meest pure en recht uit het hart geplukte krokusje overhandigd kreeg. Meisjes van twaalf zijn nog wel lief.
Toverspin 