Metamorfose

Daar zit ik dan, verplicht voor mijn laptop, klaar om weer een prachtig stukje tekst uit mijn vingers te laten rollen. Poedeltje-lief ligt heerlijk te snurken op mijn schoot. Haar kinnetje rust op één pootje dat over mijn linkerarm gedrapeerd ligt, haar snuitje heeft ze kruislings eroverheen verstopt in mijn elleboog. Het is een aandoenlijk schouwspel en een weldadig bron van warmte en geluk, waarbij ik niet zal klagen over hoe onhandig het zo eigenlijk typen is. Ik typ vrolijk verder, want zoals gezegd, het is verplicht. Deze hele week zullen er in sneltreinvaart stukjes van mijn hand verschijnen, want wat anders te doen als lezen een hele week lang geen optie is?

Dat klinkt heerlijk dramatisch, en ik moet eerlijk bekennen dat ik ook echt even in paniek raakte, boos werd, begon te tieren en te razen en me misselijk van ellende voelde bij het vooruitzicht zeven dagen lang geen boek open te mogen slaan. Niet meegezogen worden in het leven van Degas (Mrs. Degas – Arthur Japin), geen wonderbaarlijke getuigenissen lezen van contact met overledenen (Answers from Heaven – Theresa Cheung), er niet achter komen hoe een pinguïn zijn moeder verkoopt (Mama te koop – Zanni Louise) en geen duik in een magistrale zoektocht naar authenticiteit (Mad Honey – Jodi Picoult). En nee, vluchten naar podcast, tijdschrift, krant, praatprogramma of Jane the Virgin bingewatchen staat ook niet op de kaart…

Van buiten komen geluiden van buren die de eerste warme zonnestralen van dit voorjaar opvangen, van kinderen die in een smal reepje zon op het strand hun spel spelen, van langsrijdende auto’s, scooters en een incidenteel overvliegende zwaan. De mussen tsjirpen er lustig op los in de nog kale heg en duiven proppen hun dikke lijven vol met de enorme berg zaadjes die achterin mijn tuin ligt. Niks aan de hand, toch? Klinkt heerlijk, nietwaar? En ja, dat is het dus eigenlijk ook. Het is zalig hier te zitten, mijn schrijfkraantje open te hebben staan en me te verwonderen over waar mijn tekst mij heenleidt. Julia Cameron heeft dat stiekem zo slecht nog niet bedacht.

In The Artist’s Way biedt ze de vastgeroeste, geblokkeerde, van inspiratie verstoken (amateur) kunstenaar geweldig veel handvatten om het creatieve goud weer te laten stromen. In twaalf weken je eigen schatkist leren vinden, openen, koesteren én tentoonstellen klinkt als een sprookje. Maar net als in sprookjes is er altijd een plotwending, een ellendige schurk die roet in het prinsesselijke eten gooit, met wat dood en verderf strooit en de hoofdpersonen aardig wat hoofdbrekens bezorgt. Mijn hobbel deze week is dus ‘niet lezen’, wat best een uitdaging is als je bij een bibliotheek werkt…