Verlichting

Jaren geleden, tijdens een Pinksterkampeertripje, hoorde ik voor het eerst van Reiki. Niet in een naar wierook geurende praktijk waar je je vaak direct in Oosterse sferen waant, maar gewoon, simpel op het Hollandse platteland. Op Texel welteverstaan, bij de boer waar we kampeerden. Mijn moeder onderging er een behandeling, maar mijn puberbrein was – jammer genoeg vind ik nu, en tegelijkertijd zeer begrijpelijk als je ook maar iets van pubers weet – totaal niet geïnteresseerd in wat Reiki inhield. Ik had dus geen idee. En zelfs na het lezen van diverse jaargangen Happinez, luisteren naar podcasts, het ondergaan van een behandeling én het geven van mijn eerste eigen sessie, kon ik de essentie nog niet plaatsen. Tot een avond kort geleden.

Tijdens de terugkomavond van mijn allereerste Reiki-cursus, mag ik door het oneven aantal in de groep oefenen op de Reiki meester. Hoewel ik daar een beetje van schrik, kan ik onmogelijk zeggen dat dit totaal onverwacht is, want de nacht ervoor heb ik er levensecht over gedroomd. Toch voelt het ongemakkelijk, begint mijn brein tegen te sputteren en alle mogelijke dwarsbomen op te werpen en denk ik vooral ‘wat als er niks gebeurt…’. Ik weet deze gedachten van me af te schudden, probeer zo goed mogelijk in mijn lichaam te zakken en laat me door de verschillende stappen heen loodsen. Onder mijn handen voel ik mijn ‘oefenpersoon’ ontspannen, wat alvast één duwtje richting zelfvertrouwen is en bij elk belletje dat een volgende positie aankondigt, zit ik er beter in. Ik probeer zo goed mogelijk te voelen wat er tussen mijn handen te ervaren is. Voel ik een grens tot waar ik mag gaan? Voel ik de energie stromen en hoe voelt dat dan eigenlijk? Door de volledige focus op mijn handen, verdwijnt de gedachtestroom naar de achtergrond en begin ik te ervaren. Tintelende handpalmen, als zachte elvenvoetjes die er een dansje op doen. Een energieveld als een golvende zeepbel tussen mijn hand en het lichaam voor mij. Een magnetische druk die duidelijk maakt waar mijn handen moeten zijn. Het is magisch…

Terwijl we napraten over hoe we het beiden ervaren hebben, hoor ik hoe er verlichting werd ervaren tijdens het aanraken van het keelchakra en het hartchakra, ofwel het vierde en vijfde chakra. Deze chakra’s staan voor je creatieve identiteit, het jezelf uiten en je sociale identiteit. Alle zeven chakra’s in je lichaam vertegenwoordigen zo een aspect van het leven. Middels Reiki kun je de energiestroom die door de chakra’s gaat ten gunste beïnvloeden en blokkades die er ervaren worden wegnemen. Zo kun je een divers scala aan klachten verlichten, dan wel helemaal wegnemen.

Als je de verschillende definities van het woord verlichting naast elkaar zet, zijn er veel overeenkomsten en passen ze naadloos bij elkaar. Het verlichten van de duisternis bijvoorbeeld; zowel in heel letterlijke zin door een lampje aan te steken, als in mystieke zin (hereniging met het goddelijke) en rationele zin (verlossing van bijgeloof en onwetendheid). Het verlichten en daarmee minder zwaar maken van lasten, klachten, druk, pijn, ongemak. Of zoals Neal Donald Walsh het mooi zegt:

`Verlichting is begrijpen dat je nergens naartoe hoeft, niets hoeft te doen en niemand hoeft te zijn, behalve de exacte persoon die je op dit moment bent`

Ik weet inmiddels vanuit theoretisch/wetenschappelijk oogpunt een beetje hoe energie werkt en hoe werken met energie dus inderdaad genezend kan werken. Toch blijft het iets ongrijpbaars (is het natuurlijk letterlijk ook) en ben ik dankbaar dat ik mag ervaren wat een prachtige tools wij als mens bezitten en wat een mooie dingen we daarmee mogen en kúnnen doen. En werkelijk iedereen kan het! Het zijn aangeboren vermogens waar je misschien met een zaklampje naar moet speuren om ze bij jezelf te vinden, maar knip dat lampje maar eens aan en ga op zoek…