Ik heb van jongs af aan al een gekke, meestal niet bijzonder goed slagende gewoonte: ik knip mijn eigen pony. De eerste keer dat ik de schaar erbij pakte zal ik een jaar of vijftien geweest zijn. Mijn moeder was in het bezit van een echte kappersschaar, dus thuisknippen was een optie. Ik maakte mijn haar keurig nat, zoals de kapper dat ook altijd deed. Ik haalde de plukken die ik tot pony wilde omtoveren naar voren en hield ze lok voor lok tussen mijn vingers geklemd. De schaar knerpte er scherp doorheen en binnen no time was mijn nieuwe coupe geboren!
Ik had de haren keurig afgeknipt tot ze de bovenrand van mijn wenkbrauwen raakten. Tevreden keek ik mijn spiegelbeeld aan en haalde de föhn erbij om de pony te drogen. Een beetje bollen met de borstel, nog wat mousse en lak erin en voilà! Vol verwachting keek ik weer in de spiegel om mijn nieuwe zelf te bewonderen. Maar wat een afschuwelijk beeld gaapte mij aan; de pony die eerder nog zo perfect de kromming van mijn wenkbrauwen volgde, liep nu als een golf over het midden van mijn voorhoofd….
Als je dit soort fratsen als kleuter uithaalt, wordt er smakelijk om gelachen. Als puber doe je in zo’n situatie niets liever dan door de grond zakken. Of je een paar weken onder de dekens verstoppen, emigreren of een poosje onder een onzichtbaarheidsmantel rondlopen. Gelukkig beleefde ik mijn pubertijd eind jaren tachtig/begin negentig en de kuif was hipper dan hip! Haren touperen dan maar, bus lak erover en ik kon me weer vertonen.
Helaas voor mezelf heb ik dit bedroevende staaltje amateuristisch kappertje spelen nog meerdere keren herhaald. Het gezegde van die ezel en die steen daarmee flink om zeep helpend… Wonderlijk genoeg bleef dochterlief keurig zitten toen ik twee jaar geleden haar haren te lijf ging met de van nieuwheid blinkende schaar. De Youtube-filmpjes die op dat moment razend populair waren bij al die nieuwbakken thuiskappers, sloeg ik gemakshalve over. Uit de losse pols draaide ik wat lokken omhoog en zette ze vast met echte kappersklemmen. Laag voor laag ontdeed ik de prachtige bruine haren zo van hun dode punten. Qua lengte kon ik gelukkig een potje breken en doordat haar haar niet zo genadeloos steil is als het mijne, kon ook de waterpas in de schuur blijven. Blijkbaar slaagde ik nu wel, want ik mocht blijven knippen. En ja, als het dan op een mensenkind best aardig slaagt, moet het op een hondenbaby toch zeker ook lukken?
Die uitdaging ben ik maar niet aangegaan. Dit droppie gaat keurig naar de hondenkapper voor een sjiek-de-friemel nieuw kapsel. Alhoewel, als ik heel eerlijk ben, ging er aan de eerste trimbeurt tóch een klein experimentje met mijn eigen schaartje aan vooraf… Het wordt hoog tijd voor wat meer passende uitdagingen!
Toverspin 