True Colors

Zo’n drie jaar geleden ging ik als een verzopen katje zitten in het warme, knusse café van Kunsthal KAdE in Amersfoort. Het was een grauwe, gure, grijze dag en de wind en regen joegen door regenjassen heen en onder paraplu´s door. Bitterkoud en wat was ik blij toen we na ons wandelingetje vanaf het station het museum bereikten. Dochterlief leverde ik net zo verzopen maar opgetogen af bij een college vanuit Museum Jeugd Universiteit (Yeah, Kunst = Leren = Input = blij brein), waarna mij een heel uur in mijn eentje gegeven was. Wat een kado…

De behaaglijkheid van een verwarmde ruimte viel als een zachte deken om me heen, al overweldigde het gekakel in het café me wel. Maar, even diep ademhalen, schouders ontspannen en een tafeltje in een hoekje maakten dat ik intens genoot van mijn kop thee en schaal met nootjes, olijven en ander lekkers.

Mijn voornemen was nu eens echt tijd te nemen om te gaan schrijven en dus haalde ik mijn nieuwe, nog ongeopende notitieboekje uit mijn tas en bracht er een alfabet in aan. Om de zoveel pagina’s een nieuwe letter, waar ik dan vervolgens naar hartenlust kon brainstormen, krassen en strepen, mindmappen en echte stukjes schrijven. Braaf begon ik bij de A en probeerde bijpassende titels van liedjes uit de krochten van mijn geheugen op te diepen. Op zich niet zo moeilijk, maar Ademnood of Alle duiven op de dam waren niet de invalshoeken waar ik op door wilde associëren.

Terwijl ik voelde dat ik vastliep en het enthousiasme uit elke vezel van mijn lijf weggleed, keek ik het café rond en nam de mensen in me op. Ik zag een keur aan verschillen. Verschillen in uiterlijk, in karakter, in gedrag, in stemgeluid, in eet- en drinkvoorkeuren. Mannen, vrouwen, jong, oud. Waarschijnlijk niet een heel representatieve weergave van de samenleving, maar divers genoeg om me iets te laten zien. Om dat ‘iets’ wat helderder op de voorgrond van mijn gedachten te brengen, klonk ineens True Colors in de uitvoering van Eva Cassidy door de ruimte. Een lied dat ik natuurlijk al honderden keren had gehoord, maar ik denk dat ik nog nooit echt goed naar de tekst had geluisterd. Dat lukte nu natuurlijk ook niet – teveel gepraat, te weinig zitplekken en dus onbekenden aan mijn tafeltje erbij – maar bij de T krabbelde ik snel de titel van dit indringende lied.

Terwijl ik mijn telefoon tevoorschijn haalde om de songtekst op te zoeken, wisselde het onbekende gezelschap aan mijn tafel. Twee oudere dames maakten plaats voor een vrouw van mijn leeftijd. Ik had haar bij het wegbrengen van dochterlief ook al even gespot, dus ik wist dat ze waarschijnlijk net zo lang als ik aan dit tafeltje zou blijven zitten. Mijn poging om het te laten lijken of ik echt heel druk aan het schrijven was, strandde jammerlijk. Waarschijnlijk verraadde mijn eigen aura mijn nieuwsgierigheid naar wie er bij me neer was gestreken en anders was het wel haar onrustige heen en weer geschuif dat me haar kant op deed kijken. Dat was blijkbaar precies wat ze nodig had (en ik misschien ook wel). Binnen no time hadden we een gesprek over het opvoeden van onze hoogbegaafde, hooggevoelige kinderen. Geen sinecure, toen niet, nu niet, nooit niet.

Aangezien ik – as we speak – om mijn eigen hete brij, mijn eigen True Colors, aan het heen draaien ben – de mooie, zachte, lichte, sprankelende aankijkend en aan de wereld tonend, de felle, pittige, confronterende, rebellerende slechts een glimpje daglicht gunnend – vlucht ik even naar haar website, waarvan ze het adres destijds achterin mijn notitieboekje schreef. Een glimlach kruipt vanuit mijn gefrustreerde onderbuik naar boven. Serendipiteit is nooit ver weg. Wetend dat ik nu even nodig heb wat daar voor mijn neus op het scherm staat, neem ik de volgende zin goed in me op:

“Veelal is het gedrag wat er gezien wordt een uiting van een onvervulde behoefte waar het kind geen uiting aan kan geven. … Wat heeft het kind nodig om weer te kunnen groeien, zichzelf te uiten en vooral zichzelf te kunnen zijn in contact met de samenleving?”

En ook al zit mijn frustratie nu niet per se op het opvoedvlak, de woorden helpen me toch om weer met een andere blik naar mijn allerliefste puber te kijken en meer rust en gezelligheid in de tent te brengen. Maar, denk ik bij mezelf, bovenstaande gaat niet alleen op voor kinderen. Welke behoeften liggen er onder mijn gedrag, onder mijn frustraties? Wat heb ik eigenlijk nodig om volledig mezelf te zijn? Je ware kleuren ((h)er)kennen, ze in hun volledige pracht kunnen en durven aanschouwen is soms een parcours vol hobbels en mooie vergezichten. Het is de geijkte ‘midlife crisis’ die veel mensen op hun pad treffen. Voor hoogbegaafden geldt dit nog eens extra aangezien ze zo weinig spiegeltjes in hun leven tegen komen. Gelukkig komen er zo nu en dan als uit het niks van die prachtige spiegels op mijn pad. Ik ben ze intens dankbaar. Mijn kleuren worden feller, hun betekenis duidelijker. Ze aan de buitenwereld tonen doe ik stap voor stap.