Het is zaterdagochtend, kwart voor zeven. De wereld buiten drupt in stilte nog wat na. Een regendruppel raakt mijn wang en zakt langs mijn mond af richting mijn kin. Het puntje van mijn tong pikt een licht zoute smaak op. In verwondering kijk ik naar boven. Ik speur de hemel af op zoek naar de bron van deze traan. Welk verdriet raakt mij hier? Wie of wat heeft er troost nodig? Maar voorbij de waas van straatverlichting en kerstlampjes huist enkel het donker. Een rukje aan mijn arm haalt mijn gedachten direct naar beneden, naar de grond, naar de aarde. Terug in het hier en nu, waar een klein zwart bolletje wol driftig door de blaadjes om de boom scharrelt.
Geen tijd voor vertwijfeling, gepieker of zorgen. Enkel het nu is wat er is. Het nu waarin het eerste poepje en piesje van de dag een feit zijn, waarin ik overladen word door natte kusjes en pootjes. Het nu waarin een gestolen slof en het slapen op schoot de hoogste prioriteit hebben. Het nu waarin ik observeer en de signalen van mijn dreumes probeer te interpreteren. Het nu waarin een kop thee een weldadige warmte door mijn lichaam verspreidt. Het nu van nu.
In datzelfde nu blik ik terug op de avond ervoor. Een avond vol warmte, humor, liefde, vriendschap, gezang, harmonie, uitwisseling, verwondering, oprechte aandacht, genieten, stilte, delen, ontspanning, overgave, oude bekenden, nieuwe gezichten, fijne vooruitzichten. En terwijl ik het gelukzalige nu nog wat extra voed met de fijne herinneringen aan gisteravond, komt een gedicht van Kees Hermis boven drijven:
Vergeet je niet te leven
dacht ik laatst
de tijd hield stil
een adempauze even
en als je nu eens zonder haast
buiten de tijd om wil
slagbomen neergelaten
dolgedraaide wijzerplaten
onder je door of langs je heen
ze laat voor wat ze zijn en dan
meer lucht en ogen van
het goede aardse zien
een beetje ruimte worden en misschien
iets meer gericht alleen
Dit is mijn wens voor het nu.
Toverspin 