Vanaf ons Brabants vakantieadres kun je via allerlei prachtige paden op pad door het bos, via vennen en beken, door dichtbegroeide stukken en langs open velden. Loof- en naaldbomen vormen samen een dicht, groen dak dat ons afwisselend beschermt tegen al te felle zonnestralen en dan weer droog houdt van een bui. Buizerds vliegen miauwend boven de velden, bosmuisjes wagen zich kort uit hun schuilplaats om wat lekkers bijeen te scharrelen, om zich daarna weer snel terug te trekken onder de struiken. Dat augustus met rasse schreden nadert, vertellen de bramen; een deel van de vruchten kleurt al aardig zwart.
Direct nadat we ons geïnstalleerd hebben willen we er dan ook op uit, benen strekken na de autorit en deze voor ons onbekende omgeving verkennen. De jongedames in ons gezelschap krijgen zeggenschap over de route; een aloude truc om ze mee aan de wandel te krijgen. Alle prachtroutes die we ze als keuze voorleggen worden met opgetrokken wenkbrauwen aangehoord; hoe kunnen we het verzinnen, er is toch maar één richting denkbaar? En zodoende lopen we even later langs de weg – netjes aan de linkerkant want een wandelpad ontbreekt – en sputteren we nog wat na over gemiste mooie paden. Al snel schikken we ons in ons lot; de aanblik van twee tieners die op de rand van de puberteit balanceren en nu als twee dartele veulens voor ons uit galopperen, doet ons hart smelten en tovert een grote glimlach op ons gezicht. Even geen telefoons, geen dure pretparken, maar gewoon spel vanuit het hart. En hun beider harten kloppen het ritme van een gezamenlijke wens; bezig zijn met paarden.
Lange meisjesbenen houden halt voor een van de boerderijen die we op de heenweg gespot hebben. In de weilanden achter de boerderij zien we meerdere paarden grazen. Het plan is om aan te bellen en te vragen of de meisjes mee mogen helpen bij het verzorgen van de paarden. Aan het begin van de oprit hangt echter een bord ‘verboden toegang voor onbevoegden’ en dat durven we niet te negeren. In de hoop iemand te zien die we kunnen aanspreken, blijven we nog wat dralen aan de rand van het terrein. Het blijft stil. We nemen de naam van de boerderij in ons op en beloven later op de website te kijken of we contact kunnen leggen.
Enigszins teleurgesteld druipen de meiden af, maar al snel herinneren ze zich de volgende boerderij waar ze ook paarden hadden zien staan. En weer gaat het in galop, op naar de volgende stop. Ook hier treffen we een bord ‘verboden toegang’, vastgespijkerd aan de boom die de hoek van het perceel markeert. Om de een of andere reden druipen we niet af, maar blijven met z’n vieren staan om te bespreken wat dat dan eigenlijk inhoudt ‘verboden toegang voor onbevoegden’. Mogen we nog geen centimeter verder? Mogen we niet door het hek heen dat naar het huis leidt, maar wel naar de bel lopen, want dat doet de postbode toch ook? Waar we normaal gesproken snel weg zouden zijn gegaan, voeren we nu een mooi gesprek over ‘vragen & ontvangen’. Want wat kan er gebeuren als we toch aanbellen? De bewoners kunnen boos worden omdat we het bord genegeerd hebben, dat is scenario 1. We geven de meisjes ook scenario 2 mee: Als ze netjes uitleggen waarvoor ze komen en respectvol zijn naar wie er dan ook maar op de bel afkomt, zal de reactie vast oké zijn. ‘Vragen mag’ is namelijk een onderwerp dat we op de heenweg uitvoerig hebben besproken. Hoog tijd om het dus ook in de praktijk te brengen.
Nadat de meiden hun moed bijeen geraapt hebben, een soort van script hebben doorgesproken, is het nogal een anticlimax dat er niet open gedaan wordt. Het blijft na meerdere keren de koperen bel geluid te hebben heel stil. We passen ditmaal de ‘we gaan nog even naar die en die landwinkel en dan mogen jullie daar iets lekkers uitzoeken’-truc toe om de wandeling te kunnen vervolgen. Van de dame achter de toonbank leren we dat bij de eerste boerderij een paardenfluisteraar werkt, maar dat die in deze periode heel druk is met zomerkampen. Vandaar dus de stilte op het terrein. Het tweede huis lijkt op slag vergeten doordat er geen censuur zit op de keuze voor een ijsje. Na ijs voor de meisjes en een bak overheerlijke aardbeien voor de moeders gaat de wandeling alsnog via mooie bospaden en langs een weiland waar drie prachtige paarden nieuwsgierig naar het hek komen en zich uitgebreid laten aaien.
Op de terugweg zien we een extra auto bij huis twee staan. De meiden bellen opnieuw aan en vrijwel direct vliegen er twee honden op het hek af, gevolgd door de heer des huizes. Wij moeders slaan het geheel vanaf een afstandje gade, maar voegen ons bij het gesprek als ook de vrouw des huizes erbij komt. Beide mensen zijn wat verrast door de vraag van de meisjes, maar op een aangename manier; ze vinden het eigenlijk heel stoer een dapper en getuigen van lef om zo op je doel af te durven gaan. Ze mogen dan ook de volgende middag langskomen om wat te helpen met de paarden. De dag kan niet meer stuk en ‘Hoe lang nog tot half twee?’ is de meest gestelde vraag de volgende ochtend.
De middag is uiteindelijk een droom die werkelijkheid wordt; nadat de paarden uitgebreid geborsteld zijn, worden er zadels en singels aangerukt. Wij moeders kijken elkaar verrast aan. We hadden ingezet op ‘een half uurtje borstelen en daar mag je blij om zijn’. De meiden hadden veel hoger ingezet; hun volledige paardrijduitrusting was mee, want natuurlijk gingen ze ook rijden. Nadat ze vertrouwd zijn geraakt met de paarden door wat met ze rond te stappen in de paddock, stijgen ze op. Heel even stappen ze wat onwennig om elkaar heen, maar al snel gaat het in tölt, draf en galop door de bak. Het is een prachtgezicht om deze elfjarigen als volleerd amazones en vol zelfvertrouwen te zien genieten van dat wat ze het liefst doen. Als toegift mogen wij ook een rondje, waarbij we gecoacht worden door onze dochters.
Bij het afscheid nemen, krijgen de dames een gesigneerd boek mee. De vrouw des huizes blijkt kinderboekenschrijfster van een serie populaire paardenboeken. Ik moet er inwendig heel hard om lachen en dank het universum; deze middag is natuurlijk geen toevalligheid maar het toppunt van manifestatie. Allereerst de meiden met hun paardenwens, maar ook ik met mijn wens om meer met schrijven te doen, maar niet goed te weten hoe. Ik zie ineens helemaal voor me hoe wel; bij deze!
Toverspin 