Jupiter

Emoties bouwen op, onrust borrelt vanuit allerlei hoeken je bewustzijn in en je verslindt ineens aardbeien; er verdwijnen ponden vol in zelfgemaakt ijs en op, in of naast het ontbijt prijken meerdere glanzend rode exemplaren. Ook de tuin kun je niet meer in zonder te speuren naar een paar rijpe vruchten onder de overhangende bladeren. Onder invloed van de maan die morgen in volle glorie aan de hemel staat, ga je er zelfs ’s nachts spontaan op uit om je te goed te doen aan zomerkoninkjes. Op het hoogtepunt van alle opgebouwde emoties van weer een maand asgrauw zijn, wassen, krimpen en vernieuwen gooi je je hoofd in je nek en jank je als een wolf richting de grote roze bol aan de hemel. Overigens niet als een wolf in schaapskleren die heel graag wil dat we gaan dansen; die rol is namelijk al vergeven…

Tot dusver wat uitingen die het gevolg zijn van de verstoring van het elektromagnetisch veld. Altijd wanneer ik me vreemd ga voelen, ligt de oplossing in het checken van de stand van de maan. Doorgaans verklaart dat een hoop, helemaal als ik dan lees dat de zon in Kreeft staat (mijn sterrenbeeld), maar de maan in Steenbok. Daar gaat al iets grondig mis, want de maan hoort bij Kreeft! Conflict tussen gevoel en verstand is het resultaat. Tel daarbij op dat de volle maan deze maand in Steenbok staat en nonchalance en onverantwoordelijkheid hebben vrij spel. Gelukkig wel vanuit een diep geworteld optimisme en vrijheidslievendheid. Komt het toch nog allemaal goed met de wereld (en met mij).

Over tot de orde van de dag. Het rijstexperiment is ten einde. Drie weken lang hebben we twee potjes onschuldige, witte rijst te pas en te onpas geliefkoosd danwel uitgescholden. De laatste dagen vooral met mijn nieuwe lievelingsscheldwoord ‘stronzo!’, dat veelvuldig gebezigd wordt in vrijwel alle Italiaanse films. De vrouwelijke variant is overigens ‘stronza’, wat eigenlijk best lief klinkt. ‘Mama, c’è mia stronza!’ riep mini-me dan ook toen ik haar broodje hagelslag voor stronzo had uitgescholden. Alle hagels vlogen eraf bij een poging het brood te snijden; nauwelijks de schuld van het brood, zeer waarschijnlijk mijn eigen. Maar terug naar de rijst.

De foto zegt al een hoop; de uitgescholden rijst is veranderd in een viezige, bruine, afschuwelijk geurende massa. Eerlijkheid gebied te zeggen dat er na drie weken schelden en liefkozen uiterlijk niet zoveel aan de hand leek. De korrels die onder de etiketten zichtbaar waren, waren in alledrie de potjes even wit en korrelig. Pas toen we de deksels van de potjes draaiden, bemerkten we een verschil; potje groen en paars openden met een doffe plof, waarna er een onwelriekende gistende geur zich door de keuken verspreidde. Met opgetrokken neus openden we daarna potje blauw; het was nog net geen knal, maar de gisting was er tot een hoogtepunt gekomen. Een oorverdovende geur steeg op, maar daar bleef het bij. De korrels in alledrie de potjes zagen er eender uit; wit, losjes gerangschikt en schoon. Enigszins teleurgesteld draaiden we de deksels weer op de potten, om ze vervolgens in het raamkozijn achter te laten. Nu, zo’n klein weekje later, is echter klip en klaar wat schelden, minachten en boos doen teweegbrengen. Overigens is ook de rijst in het paarse potje inmiddels aan het verkleuren; roemen, liefkozen en vleien terwijl je het niet echt meent werken dus ook niet bijzonder goed. Jammer dat de ‘L’ nog niet aan de beurt is, want The Beatles hadden het bij het rechte eind; laten zijn is het beste dat je kunt doen. Met alles, met iedereen.