Ik moet net boven mijn macht tillen om de doos van de kast te krijgen. Met alle yogi-power die ik inmiddels in me heb, probeer ik mijn evenwicht te bewaren en zo de afstand tussen donker en licht te overbruggen. Ik wankel, doe een zielige poging met één hand mezelf en doos te redden, maar tevergeefs. De doos glipt uit mijn handen en we landen beide met een doffe plof op bed. Het deksel schuift wat van de rand, maar de inhoud blijft nog even geheim.
Aangezien ik naast intens, perfectionistisch en volhardend ook gigantisch lui en gemakzuchtig ben, is het me een raadsel wat ik aan ga treffen. Zijn het de albums waarin de foto’s aan de wandel zijn gegaan, de fotohoekjes als fossielen achterlatend op de bladzijden? Albums waarin de kiekjes benadrukt werden door handgeschreven data en geestig bedoelde onderschriften? Vergeelde randen, vervaagde kleuren, babyvet en retro kapsels? Of tref ik de digitale variant, waaruit nooit ook maar één afbeelding kan ontsnappen? Waarin de loop der gebeurtenissen blijft zoals hij is, met niet al teveel moeite samengesteld door een algoritme, gemak dient de mens.
Het blijkt de doos der bruggen. De brug tussen het Kodak-rolletje en Albelli-album. Maar ook van de letterlijke bruggen zoals die hier in Denemarken. Ze vertellen het verhaal van vakanties, van seizoenen, van techniek, van zoeken naar mogelijkheden om plekken, landen en culturen met elkaar te verbinden. Ze roepen associaties op met boeken en series, zoals die van de angstaanjagende gebeurtenissen op de brug tussen Kopenhagen en Malmö. Een brug die riekt naar duister en mysterie, intrige en je laten meeslepen. Niet in het minst aangewakkerd door de huiveringwekkende en toch prachtige titelsong die elke aflevering vergezelt. De klanken bezorgen me hetzelfde gewiebel in mijn onderbuik en gevoel van een vuist om mijn hart als dat ik als kind had, elke keer dat ik zag hoe Ronja poogde over de Hellepoel te springen. Oh wat gunde ik haar een brug! (Al was het maar om zelf weer rustig adem te kunnen halen…)
Naast die letterlijke brug, hadden zij en haar vriend Birk erg veel behoefte aan een figuurlijke brug. Een brug om de kloof tussen twee families te dichten, om een ruzie te beslechten, een vriendschap te herstellen. In mijn albums wemelt het van dit soort bruggen. Ik zie vervlogen tijden, vrienden van weleer, kleine en grote liefdes. Liefdes poserend naast een brug, diep van binnen wetend dat we de overkant niet samen zouden bereiken. Ik tref bruggen in families, generaties aaneengeregen, van het leven naar de dood, van het ene gezin naar het andere. Ik tref bruggen van jeugd naar jong volwassene, van zorgeloos en vrij naar denkend te weten wat het ritme van de levensdans is.
En elke keer dat ik pauzeer, mijn hersenen de broodnodige rust gun, een kopje thee maak, over het water staar en de radio aanzet, is daar een muzikaal bruggetje. Porgy and Bess openen in mijn hart het lijntje naar mijn grootmoeder, het klarinetconcert van Mozart haalt mijn opa erbij, en de opzwepende klanken van The West Side Story zetten me met mijn ouders naast de platenspeler en met vrienden in het theater. Ik was bijna vergeten hoe mooi ik dit alles vind en hoeveel vreugde er uit muziek te halen valt.
En alhoewel de critici niet per se te spreken zijn over dit album van Billy Joel, betreed ik toch zijn ‘Bridge’ en steek ik over, swingend het weekend in.
Toverspin 