Mijn yogasessie is klaar en ik blijf nog even op mijn matje liggen. Buiten drijven wat lichte wolken langs een blauwe lucht. Meeuwen vliegen snibbig achter elkaar aan. Een ekster sleept een lange dunne tak hoog de boom in. Mijn wekkertje gaat. De bijbehorende vraag speelt zich inmiddels als een mantra af. Zeven keer per dag keer ik naar binnen, speur ik mijn lichaam af op zoek naar wat daar allemaal gaande is. Gedachten, gevoelens, fysieke sensaties, herinneringen. Alles dat zich aandient hoef ik enkel te omarmen en er vervolgens gewoon te laten zijn.
Alleen, met dat ‘gewoon laten zijn’ raak ik dikwijls in een strijd verwikkeld. Gewoon, dat zijn de ganzen die twee keer per dag van zich laten horen, in grote getalen aanwezig zijn, maar zich overdag listig weten te verstoppen. Gewoon, dat zijn de narcissen en sneeuwklokjes die klokslag februari hun kopjes opsteken en als verkenners voor de voorjaarsbloeiers uit marcheren. Gewoon, dat is het roodborstje op de vensterbank. Maar mijn ervaringswereld in het licht zetten en het enkel aanschouwen is voor mij een vorm van kunst.
Nu ik er zo over nadenk en dit zo opschrijf, is er niks eenvoudigers dan het aanschouwen van kunst. Het bewonderen van een schilderij, het verwonderen over de uitdrukking op een beeld, het luisteren naar schakeringen in muziek, het genieten van een treffende dichtregel. Je doet dat zonder er ook maar iets aan te willen veranderen. Er hoeft niks opgelost, niks verstopt of weggedrukt te worden. Alles mag er gewoon zijn zoals het is. Net zoals de natuur er ‘gewoon’ is zoals zij is. Alhoewel er over dát ‘gewoon’ natuurlijk best nog wat noten te kraken zijn…
...
To sit down, like a weed among weeds, and rustle in the wind!
Listen, are you breathing just a little, and calling it a life?
While the soul, after all, is only a window,
and the opening of the window no more difficult
than the wakening from a little sleep.
...
Mary Oliver
Toverspin 