Midden in de nacht word ik wakker. Rauwe keel, warme wangen. Het raam ruimschoots open, maar de koelte van de noordoostenwind bereikt mijn kamer niet. Op weg naar een glas water hoor ik het gegak van een enkele gans. Het komt uit de verte, doorklieft de stilte, trekt langs en sterft weg. Ik vraag me af waarom hij alleen is. En als hij nu nog hier zijn dagen doorbrengt, of hij dan nog wel verder naar het zuiden zal trekken. Hoe bepaalt hij of dat nodig is? Zal het nog kouder worden? Weet een gans dat? En als hij besluit hier te blijven; wat moet het land dan waar hij doorgaans neerstrijkt? Ligt dat niet te wachten op happende snavels, een laagje mest, dons en masserende zwemvliezen? Mist het de warmte van een buik bedekt met vet? En hoe zit dat met het geluid en de trillingen die dat voortbrengt? Doen die iets met de omgeving wat nu uitblijft?
De gans is onderdeel geworden van een experiment. Niet alleen in mijn gedachten, waar de vragen uiteindelijk weggevaagd worden door de slaap. De gans is real life met zijn gedragsverandering zomaar onderdeel geworden van een groots experiment. Het experiment dat klimaatverandering heet. Een experiment met grootse effecten die niet terug te draaien zijn. Althans niet in de korte duur van een mensenleven.
Wanneer de nacht gedoofd is en het daglicht aan, kies ik voor een eigen experiment. Het is geen gemakkelijk experiment. Voor mij dan. Ik kies nu op dit moment, in mijn eigen werkkamer, namelijk voor mezelf. Ik kies ervoor om te gaan schrijven. Een blog. Over ganzen. Vraag me niet waarom, daar ben ik zelf ook mee gestopt. Dit is wat nu in me leeft.
Kiezen voor schrijven voelt als spijbelen; in mijn onderbuik bonkt de onrust rond en bestraffende gedachten proberen mijn aandacht te trekken; ‘Dit mag nu niet! Je hoort ‘aan het werk’ te gaan! Wat gaan ‘ze’ hiervan vinden!’ Om mijn lippen krult echter een grote glimlach en mijn hart maakt sprongetjes van geluk. Ik kan niet anders dan bij deze krachtige, bruisende energie blijven en mijn vingers over het toetsenbord laten gaan. Dit is wat nu in me leeft.
Toverspin 