Ik leg mijn handwerk weg. Het ontspannende effect van met naald en draad een vorm creëren wordt overspoeld door de harmonieuze klanken van een lied. Een kerstlied, uit jeugdige kelen ontsproten. Even navraag doen bij de bron leert me dat het lied gaat over iets als ‘bleak midwinter’. Ik ken de betekenis van het woord ‘bleak’ niet, maar de klank ervan stemt direct melancholisch. Een google-seconde later weet ik dat het gaat om ‘In the bleak midwinter’. Wat volgt is een ochtend die overgaat in de middag, licht dat buiten overgaat van helder en krachtig naar gedempt en zacht, en een oneindige stroom versies van steeds hetzelfde lied.
Het vangt me, vervoert me, emotioneert me. Het lied betreft een gedicht van de negentiende eeuwse Christina Rossetti, op muziek gezet door twee tijdgenoten, die nog altijd wedijveren om de eer van de beste versie. Ik gun beide heren postuum evenveel credits en heb door mijn immer voortdurende quarantaine toch niet veel te doen. Dus luister ik naar koren, naar sterren als Susan Boyle en Annie Lennox, laat enkel mannen hun geluid over besneeuwde bospaden dwarrelen, en keer tussendoor steeds terug naar de instrumentale versie van Loreena McKennit. Ik probeer de tekst te doorgronden en te achterhalen wat het nou is dat me zo raakt.
Het lied verhaalt als zovele Christmas Carols over de geboorte van Jezus en neemt je mee naar stal en herders, naar wijzen en engelen. Dat roept vooral een beeld op van lang vervlogen tijden, van magische sterren en wonderlijke gebeurtenissen. Maar ook van strijd en zorg, van overheersers en onderdrukten. Helaas thema’s die van elke tijd blijken te zijn. Maar in de melancholische eenvoud van dit lied zit vooral een andere, meer hoopvolle, tijdloze boodschap; namelijk die van de gift van liefde.
En zoals een wijs man ooit al zei:
Love Actually is All Around
Toverspin 