Waarom werk ik eigenlijk niet?

Ik ben een koppensneller. En nee, dat is geen antwoord op mijn eigen vraag. Ook ben ik geen medemens vretende – al zijn er exemplaren die ik rauw lust. Anyway, een krantenkoppensneller dus. Niet uit desinteresse of gemakzucht, niet uit tijdgebrek – duh, lees je eigen kop, je werkt niet – maar puur om het feit dat mijn brein opgebrand is. De diverse onderdelen en cellen beginnen inmiddels weer uit de as te herrijzen, maar als ik niet oppas klinkt daar weer het signaal ‘error, system overload’. Nieuws neem ik dus in hapklare brokjes tot mij en bak er het mijne van.

Afgelopen week kon ik echter niet om de vraag ‘Waarom werken vrouwen niet?’ heen. Ik wilde er ook niet omheen, want de vraag prikkelde mij. Stoorde me, irriteerde me, maakte me boos en riep legio andere vragen op. Ik bleek niet de enige want op de radio en in de krant wemelde het van de commentaren. Op de vraag, het bijbehorende programma en de duit die ene Sander erover in het zakje had gedaan. Bij gebrek aan puf om eens diep in de materie te duiken, maar wel de grote urgentie voelend om er iets van te vinden, besloot ik de vraag eens naar me toe te trekken.

Ik voerde wat discussies – met mezelf -, schreef hele betogen – in mijn hoofd, ik opteer dan ook voor het beroep ‘hoofdschrijver’ – en reed goed gemutst naar huis. Het was tijd voor mijn wekelijkse tussenuurtje waarin ik kon schrijven; kind weggebracht naar externe onderwijslocatie waar ze wél passend onderwijs voor UHB-kinderen kunnen leveren. Niks ten nadele van de eigen school, maar het is gewoon ingewikkelde materie. Net zoals passend werk vinden voor en door HB-ers soms wel hogere wiskunde lijkt. Daar zou mijn stuk dan ook voornamelijk over gaan. Tot ik het volgende op de radio hoor:

Een dakloze man uit Como, Italië, heeft een boete gekregen. Tijdens de lockdown was hij langdurig niet thuis. Wanneer hij de boete niet tijdig betaalt, wordt deze verhoogd.

Blijkbaar zijn er niet alleen bij mij wat verbindingen doorgebrand.