Aan het begin van de zomervakantie toog ik met dochterlief, een auto vol volkomen irrelevante maar zeker ook onmisbare spullen (twee slaapzakken per persoon is geen overbodige luxe als je in Nederland kampeert) en een cd op repeat richting ons onderkomen voor die week. Een knusse trekkershut op een camping midden in het groen, met in de buurhut vriendin met dochters. Beter kon het niet, droger wel, want de regen kwam het grootste deel van de dagen gestaag uit de hemel gedrupt. Zoals dat in boeken, films en dus ook in het echte leven gaat, deerde de regen de meisjes niet. Ze slingerden als volleerde Janes aan een dik touw boven een dieper wordende plas heen en weer, zochten verzopen hout om een marshmallow-waardig kampvuur mee aan te maken en maakten zich chagrijnig de camping-doucheroutines eigen.
Op zulke momenten wil ik niets liever dan in dat knusse huisje, groene bos en eenvoudige leven blijven. Mijn mijmeringen opschrijven in mooie notitieboekjes, een dampende theekop in mijn handen sluiten, het raampje toch maar op een kier om de dampen van de gaskachel te vervangen door frisse lucht. Onderin het stapelbed onder twee slaapzakken wegkruipen met een dik boek, luisteren naar de geluiden van de stilte.
Tijdens zo’n moment van cocooning hoorde ik hoe de apen zich stil hielden, gehypnotiseerd door vallende regen. Blad knisperde, takken kraakten, vogels floten monter door. Hun aria’s helder weerkaatst in elke druppel die van de bladeren gleed. De grijze lucht, nauwelijks zichtbaar door hoge boomtoppen, verstopte de tijd. Ochtend werd middag, sloop door naar avond, lichaam werd leidraad, haast verdween.
Het bos omsluit me cocon van groen stam, blad, gras getjilp omringt me kooi van gezang hoog, helder, fris rust omarmt me huls van lucht adem, aarde, grond
Toverspin 